قسمتی از مقاله :  اورتون ـ گلینگهام با استفاده از رویکرد چند حسی منظم به تدریس خواندن پایه دانش آموزان، املا و نوشتن آنها می پردازد. اورتون برای نامیدن کودکی که با مشکل چرخش نماد روبروست، از واژه استروفوسمبولی استفاده می کند.در رویکرد چند حسی، صداهای ارائه شده توسط حروف الفبا ابتدا به طور یکجا و با استفاده از یک رویکرد چند حسی تدریس می شوند. دانش آموز حرف را می بیند، صدای آن را می شنود و آن را با استفاده از حرکات خاص انگشتان ردیابی می کند و می نویسد. به این ترتیب وجوه حس بینایی، شنوایی،حس جنبشی و لامسه در عین حال و همزمان مورد استفاده قرار می گیرند.

روش اورتون ـ گلینگهام به رویکرد نظام مند و چند حسی در آموزش زبان به کودکان و بزرگسالا با نارساخوانی و نارساخوانی شبیه اختلال های یادگیری اشاره دارد. این رویکرد، فرایندهای عصب شناختی متنوع یکپارچه در طول خواندن  نوشتن به وسیله ترکیب دیداری، شنیداری و فعالیت های یادگیری جنبشی به وجود آمده است. اگرچه برخی برنامه ها به شدت خواهان این رویکرد هستند آن یک آزمون بزرگ در ارتباط با نظریه آموزش دگرگونی زبان است. اصول و فنون معرفی شده توسط اورتون ـ گلینگهام انقلابی به پا کرد و کاربرد اثرات بزرگ آن در زمینه خواندن ادامه یافت.

روش چند حسی اورتون ـ گلینگهام گسترش یافته در اوایل 1930، به وسیله آنه گلینگهام و گروهی از معلمان مسلط که دکتر ساموئل اورتون، گروه آنه را به طراحی تکلیف، کل راههای جدید در آموزش ساختار آوایی از زبان نوشتاری در افراد با نارساخوانی گماشت.